Ik weet even niet wat ik moet schrijven.
Want dit gedicht moet echt beklijven.
Ik weet het gewoon even niet meer.
Al is de lezer toch een aardige peer.
Met angst en beven kijk ik naar het scherm.
En ik kom in al deze regels toch niet tot de kern.
Gelukkig is het einde in zicht, van dit ongelooflijk slechte gedicht.
51 weken lang heb ik al geen last van het gevoel gehad. Van dat dreigende, zeurende gevoel. Het gevoel van het moeten schrijven van een Sinterklaasgedicht. Zoals u las; ik ben er geen ster in.
Het is een traditie in onze familie. De suprises zijn al jaren geleden afgeschaft. Slechts de helft van de familie deed haar best. Maar de gedichten, die zijn heilig. Maar ook hiervoor is hulp op internet te vinden. Je krijgt zelfs keuzes uit verschillende zinnen. Een test. Ik heb een gedicht voor mezelf (Floris) laten maken. En ik geef mezelf een DVD. Klik maar op onderstaande ‘foto’. Dan zie je het resultaat.
Ik vraag me af of ik toch niet beter gewoon zelf dit gedicht had moeten schrijven…
Floris Mulder 