Kindergeluk

Soms moet de camera in het hoesje blijven. Ondanks anderhalf uur vertraging kreeg ik een prachtige welkomsvoorstelling. Saar en Fien zongen liedjes, deden dansjes en masseerden hun vader met kleine kneepjes. Bas kroop op schoot dicht tegen me aan. Er waren hapjes en drankjes. Ik schonk hun de volle aandacht die ze verdienden. Wat een feest! Helemaal toen ik ze drie eenvoudige pennen uit Schotland gaf. De pretlichtjes in hun ogen zijn onbetaalbaar.

Vanochtend was het weer even wennen. De wekker ging in een lekker frisse kamer. Toch uit bed gesprongen om te genieten van de stormloop naar beneden. De kinderen wilden weten wat Sinterklaas in de schoenen had achtergelaten. Als ik ze naar beneden zie rennen, zich nauwelijks de tijd gunnend om de voeten stevig op de treden te zetten, slaat de angst bijna om mijn hart. Maar eenmaal beneden is het feest. Kijk naar de foto, het gezicht van Bas. Onbetaalbaar. Hij kreeg precies wat hij had gevraagd. “Hoe weet Sinterklaas dat ik dit wilde,” vroeg hij blij. Tsja…