De grens

Door een gebrek aan scherpte liet ik van de week twee zaken uit handen glippen. Ik had nieuws over een hockeyer van SCHC, maar beloofde dat pas naar buiten te brengen na de play offs. Ik dacht na de wedstrijd: ‘Ik regel het wel na het weekend.’ En las het nieuws vervolgens in AD Utrechts Nieuwsblad. Gebrek aan scherpte.

Vervolgens heb ik onvoldoende achter de Samenwerkende Hulp Organisaties aangezeten. Hierdoor gaan collega’s van RTV Rijnmond mee naar Pakistan en niet ik. International Geert-Jan Derikx van SCHC gaat daar kijken hoe het er nu is. Ruim een half jaar na de grote aardbeving.

Ik baal van de manier waarop ik deze zaken heb aangepakt; heb laten glippen. Maar mijn eindredacteur Rene maakte zich er niet druk om. Hij vindt een missertje geen probleem. Dan kom je niet de fanatiek over en dat is helemaal niet verkeerd in de verstandhouding met je bronnen. Toch baal ik. Maar wat is dan mijn referentie? In hoeverre laat ik mijn gemoed van buitenaf beinvloeden? Waar ligt de grens?(Een prachtige foto met een gruwelijk thema: het binnensluiten van mensen die buiten de maatschappij worden gezet.)
Ik probeer me niet te veel aan te trekken van de buitenwereld. Ik probeer de positieve signalen er uit te pikken. Zoals die opmerking van Rene. Ik heb gezocht naar mensen die het waard zijn om naar te luisteren. Die vind ik op het werk. Maar vooral thuis en in Norg, waar mijn ouders wonen. Toch trek ik me soms iets te veel aan van mensen met een negatieve invloed. Mensen die alles negatief zien. Maar ik moet op het positieve letten.

Het laatste bericht van vandaag zorgt daar overigens wel voor. Want het nieuws over Roderick Weusthof van SCHC heb ik al vier weken geleden gebracht.