Het eerst dat je ziet in het huis van mijn ouders is de herinnering aan het huis in Leiden. Dat heerlijke, gigantische huis aan het Pieterskerkhof. Drie verdiepingen. Hoge plafonds. Krakende vloeren en altijd veel reuring en gezelligheid. Bij het vertrek uit Leiden maakte de dochter van een goede vriendin van mijn moeder de lijst vol foto’s, details van het huis waar ik 18 jaar met plezier opgroeide.
De lijst wordt uitgelicht door twee halogeenlampjes. De spotjes zetten de herinnering in fel licht. Maar het rechter lampje begaf het en mijn ouders kregen een nieuwe exemplaar niet aan de praat. En zo sta ik na een dag lang werken opeens op een antieke kist in de hal. Even precies richten en dan even krachtig draaien en op, het spotje werkt weer.
Weer een klein klusje voor mijn ouders gedaan. Het is een terugkerend ritueel waar ik van geniet. Jarenlang stond mijn ouders voor me klaar. Daar in Leiden. Hoe diep de dalen ook waren. Hoe hoog de toppen soms leken. Ze gaven het vertrouwen en de adviezen om zover als mogelijk klaar te zijn voor het leven. Soms baalde ik van de bemoeienissen. Vaak vond ik het wel prima. Het leverde een solide basis op. Dan is het fijn om nu, jaren later in Drenthe, regelmatig iets terug te kunnen doen. Ook zijn het dan kleine daden.
Floris Mulder 