Het zweet staat in mijn handen. De vriendelijke balie-medewerker heeft me zojuist uitgelegd waarom ik me twee weken lang zonder iPad door het leven moet worstelen. Mijn gedachten schieten terug naar vorige week, naar de nacht waarin ik de felle tik hoorde. In het donker probeerde ik slaapdronken de neusspray te pakken en schoof daarbij de tablet van het tafeltje af. De tik was het geluid van het barstende glas. Het apparaat werkte nog wel, maar het scherm was ruw en scherp. Onhandig als je wil vegen naar een volgende pagina.
De reparatie kost een flinke duit. Toch is dat niet de hoofdreden voor de stress. Het apparaat is erg lang weg. “Zo’n mini gaan we niet zelf repareren, dat is veel te moeilijk. We moeten ‘m opsturen naar onze leverancier en dat duurt even,” zegt de vriendelijke balie-medewerker. Ik snap het wel. Maar ik wil het niet weten. Ik wil niet twee weken lang zonder mijn boek, mijn tv, mijn internet, mijn blogapparaat, mijn fototoestel, mijn sociale contacten of mijn game-console. Hoezo ben ik verslaafd aan mijn tablet?
Floris Mulder 