Met zweet in mijn handen kruip ik in het kleine bakje. Als het op hoogte aankomt, ben ik niet zo’n held. Helemaal niet als het een klein bakje is, in een al te beweeglijk reuzenrad, op stalen platen die op een zeer zachte ondergrond van een soort zand zijn neergelegd. Het zal wel veilig zijn, denken mijn hersenen vooral om zichzelf te overtuigen dat het ook echt veilig is.
Om de overige passagiers toe te laten, draait het reuzenrad steeds een klein stukje. Langzaam kruipen we omhoog. Het voelt instabiel aan, iedere keer als we opstarten en weer stoppen. Het bakje schommelt. Waarom zit er roest op de pin waarmee het olijk blauw geverfde kuipje geborgd is? Ook mijn lieve Fien kijkt een beetje angstig. Toch geniet ze. Dat duwt me over de drempel. Want Fien wilde zo graag een ritje maken in het reuzenrad dat neergezet is ter viering van de opening van een nieuw winkelcentrum bij ons om de hoek. Ze stapt over haar angst heen en straalt. Dat is voldoende. Soms zit het in de kleine dingen: een paar rondjes in een reuzenrad op een doordeweekse dag in Amersfoort.
Floris Mulder 
De eerste luchtreis van Fien ?? Ze geniet, dat is te zien !
opa Taco