Vol enthousiasme ging hij te water. Even later moest hij tijdens de les naar de wc, van een afstandje zag ik hem vertrekken. Ruim vijf minuten later was hij nog niet terug. Bas had zich opgesloten op de toilet, hij wilde niet meer zwemmen. Na een kort gesprek en de belofte dat hij na de les iets lekkers krijgt, springt hij weer het water in.
Het is van korte duur, even later spreek ik de kleine man weer. Met een nat gezicht van de tranen, vlekken rond zijn ogen. “Papa, ik ben zo moe en ik vond het zo moeilijk,” zegt hij hikkend van het huilen. Ik kan het nauwelijks verstaan. Wat ik ook zeg, waarmee ik ook dreig, wat ik ook beloof, Bas wil niet meer het water in. En ik ga hem er niet ingooien.
Het is zo’n moment dat ik me als ouder totaal onmachtig voel. Ik wil dat hij doorgaat met de les, maar ik kan hem niet overtuigen. Met de pest in mijn lichaam geef ik toe, we vertrekken. In de afgelopen uren kom ik maar niet op het antwoord: hoe had ik het wel voor elkaar kunnen krijgen?
Floris Mulder 
Misschien heeft Bas ook niet zoveel met zwemmen.
Ze krijgen toch ook nog schoolzwemmen??