http://picasaweb.google.nl/s/c/bin/slideshow.swf
Politici zijn gladde alen. Ze glibberen en glijden door interviews heen en draaien het altijd richting hun eigen straatje. Nu verwacht ik niet direct dat mijn kinderen de politiek in gaan – ik hoop het eigenlijk niet – maar glad als paling zijn ze.
Deze avond heb ik de wind er stevig onder, ik sta er alleen voor omdat Fleur op pad is. We eten op tijd, de kinderen mogen nog even buiten uitrazen terwijl ik opruim. Dan is het tijd voor een bad. Terwijl ik even de kleren voor morgen klaar leg, gaat het mis.
De kinderen komen zelf uit bad. Dat is al een wonder. Binnen een paar tellen hebben ze alle drie hun pyjama zelf aangetrokken. Een tweede wonder binnen een minuut. Ik had op mijn hoede moeten zijn.
Voordat ik het weet, slepen ze me mee in hun spel. De meiden treden als eerste op. Ze zingen, dansen en laten een toneelstukje zien. Daarna volgt Bas. En dan Fien alleen. En dan Saar alleen. En dan willen ze weer samen. Ik geniet. Met volle teugen. Tot ik op mijn horloge kijk.
Die gladde palingen hebben het voor elkaar gekregen om een half uur later dan de bedoeling in bed te liggen. Ze straalden helemaal toen ik vertelde dat ik ze wel door had. Uitgelaten gingen ze onder de wol. Zalig, toch?
Floris Mulder 