Hij zit als een kleine keizer in het stoeltje. Net in bad geweest, de haartjes nog nat, zijn ogen al waterig van de slaap. Hij heft zijn handje op en zwaait, kijkt nog even naar zijn opa om te zien of het allemaal klopt, dan vertrekken ze. Bas is vertrokken.
Mijn lieve schoonouders waren vandaag bij ons en kwamen niet weg zonder een van de kleinkinderen. Dat geeft ons iets meer rust, al is het wel een dubbelgevoel omdat ik het kleine mannetje maar moeilijk kan missen. Maar we hebben de meiden nog. Die het vandaag wat warm vonden, zo vertelde mijn schoonvader. Hij trok met de kinderen naar de speeltuin en daar trokken de meiden al snel hun kleren uit. Tsja, ze hebben het warme bloed van hun vader die zelf vroeger ook maar moeilijk de kleren aan kon houden, als de verhalen van mijn ouders tenminste waar zijn. Tegenwoordig krijg je mij in het openbaar echt niet meer uit de kleren…
Schrijnende titel: “Zoon vertrokken”. Denk je nog maar niet in hoe je je over 18 jaar voelt als-ie op zichzelf gaat wonen. Je hebt nog even.