Afscheid

Gisteren was het echt weer voor een crematie. God weende zachtjes mee, het was aangenaam fris en de regen maakte dat de natuur lente wasemde. Met vijf collega’s van RTV Utrecht, mede namens de rest van de ploeg, nam ik in Assen afscheid van Jelle die veel te vroeg, op 45 jarige leeftijd, is gestorven aan kanker. Hoe vreemd: het gebeurde in dezelfde zaal waar ik ook de laatste groet bracht aan ‘grote’ opa en oma, de ouders van mijn vader.

Jelle was een muziekliefhebber uit een muzikaal gezin, een sportfan- en -verslaggever en een bevlogen leraar. We kenden Jelle al een paar jaar maar tijdens zo’n triest afscheid ontdek je weer nieuwe dingen. De les: blijf altijd vragen, blijf altijd nieuwsgierig naar je medemens.

Bij de cake en koffie zat ik naast Willem. We spraken over dat hele rare contrast. Zondag maakten we nog een heerlijke radioshow (ik heb vakantie en mocht, tot mijn grote plezier, even een hockeyverslag doen), waarbij Willem bij de ene hockeywedstrijd zat en ik bij de andere. Mijn resultaat was belangrijk voor een van de ploegen waar hij naar keek. Je zweept elkaar op, je vergeet even de rest.

Maar toen de microfoons uitgingen, het laatste fluitsignaal had geklonken, de stofwolken neerdwaalden, toen hadden we allebei aan Jelle gedacht. Ook al omdat Jelle de afgelopen jaren regelmatig verslag had gedaan van hockeywedstrijden. Wij buigen diep.