Het gaat z’n gangetje. Op het werk is het druk, bijna te druk. Maar de balans is er nog. Thuis genieten we van de kinderen. Verbazen doen we ons ook. Hoe kan het dat de meiden nu al helemaal gericht zijn op kleren, terwijl Bas bezig is om alle draadjes, schroefjes en apparatuur te bekijken, te testen en soms te slopen. Zou het in de genen van jongens en meisjes verborgen zitten? Nog interessanter: ze kunnen het DNA tegenwoordig aardig ontleden, zouden ze in staat zijn om bij een jongen het stukje techniek-DNA uit te schakelen, en bij het meisje het stukje kleren-DNA?
De verbouwing schiet niet op, Fleur heeft de aannemer op het mandje geroepen. Het moet nu toch echt even opschieten, het zou vier weken duren en ze zijn nu al ruim zes weken bezig en het gaat nog zeker een week duren voordat ze klaar zijn, als het er geen twee zijn. De aannemer komt vanmiddag om de lijst met actiepunten door te nemen. Vanmiddag moet ik werken, ik ben blij dat ik er even niet bij ben. Ik heb een fantastische vrouw, maar onthou: "Nooit tussen een leeuwin en haar prooi in gaan staan…"
Floris Mulder 
En voor de aannemer: nooit, echt nóóit de kasteelvrouwe aanspreken met “Ja kijkt u eens mevrouwtje…”.
Go Fleur!