Lafaard

Sarah zit ontspannen in de bus. Het is de toeristische dubbeldeksbus die zich door het drukke verkeer van Barcelona probeert te wurmen. Gistermiddag maakte ik de foto. We hadden weer de fout gemaakt door met de kinderen de stad in te gaan. Veel te warm, veel te druk en in mijn geval: veel te veel stress.

Vlak voordat ik deze foto maakte, ontplofte ik bijna. Ik trilde werkelijk op mijn benen. De adrenaline schoot door mijn lichaam. De reden? Zakkenrollers. Nee, we zijn niet nog eens geript. Het is nog veel erger: ik zag die ‘heren’ aan het werk. Het avontuur begon voor één van de vele bezienswaardigheden in de, ondanks alles, prachtige stad. Het is even een verhaal, maar wel de moeite waard.

Ik pakte mijn fototoestel uit mijn tas. Argwanend als ik ben, zag ik meteen de buitengewoon intensieve belangstelling die drie heren, even verderop op de stoep, voor mijn tas (plus inhoud) hadden. Toch verflauwde hun belangstelling en daarmee werd mijn belangstelling juist gekitteld. De drie heren gingen in een halve cirkel staan. De rij toeristen, een meter of tien verderop bij de bushalte, vormde het middelpunt van deze halve cirkel. In de rij bevonden zich twee handlangers van de heren. Ze waren te herkennen aan het zenuwachtige draaien van hun hoofden en het steeds maar weer kijken naar de drie mannen op de stoep. Voor de rest zagen deze twee dieven er gewoon uit: niet specifiek buitenlands, niet armoedig, niet onaardig en zeker niet eng.

De twee ‘heren’ in de rij schoven steeds dichter op de echte toeristen. Met zijn eigen rugzak half op de borst, schoof de ene dief zijn hand in de tas van een toerist. De andere dief schermde met zijn lichaam het zicht op de hand af. De drie handlangers in de halve cirkel, keken de hele tijd toe en om zich heen, speurend naar politie.

De man met de hand in de tas van de toerist, zag me kijken en keek rustig terug. Intussen vroeg hij rustig aan zijn maatje om even anders te gaan staan: dan kon ik het niet meer zien. Deze dief dacht niet aan stoppen.

En ik? De adrenaline ontplofte in mijn aderen. Ik trilde op mijn benen. Ik keek boos toe. En verder deed ik niets… Ik riep niets, ik sloeg er niet op los. Ik durfde niet. Niet voor mijn kinderen, niet voor mijn vrouw en niet voor mezelf. Ik was bang en daardoor stroomde de adrenaline nog sneller. Ik vertelde Fleur wat er gebeurde. Ze zag het ook. En samen zagen we de dieven vertrekken. De politie kwam toevallig, en veel te snel, voorbijrijden.

Wij gingen in de rij staan. Tussen de slachtoffers. We stapten op de bus en reden weg van de onheilsplek. Onze lieve kinderen vroegen weer om aandacht. Maar ik zal het niet snel vergeten, dit avontuur. Barcelona, ik vind het een prachtige stad. Alleen de dieven zorgen voor een vleugje wrange nasmaak…