Bas lag enorm de brullen. Zodra hij mijn stem hoorde werd hij al rustiger, eenmaal in mijn armen werd hij helemaal stil. Ik zong, hij luisterde met zijn hoofdje tegen mijn borst naar de galm diep in mijn romp. Zijn oogjes gleden langzaam dicht. Hij sliep weer het grootste deel van de nacht.
Natuurlijk gaat niet alles van een leien dakje. Sinds de geboortje van Bas kan je een prachtige wiskundigmodel van tijd en situatie maken. Eerste stress, daarna gewenning en nu weer een (klein) beetje stress. Fleur heeft namelijk borstontsteking. Ze heeft hoge koorts, voelt zich extreem zwak, één borst doet echt flink pijn en dus moet ze weer het bed houden.
Naast koude compressen en massages, schreef de dokter een kuur voor. Die is Fleur vanmiddag begonnen en de hoop is dat de kuur in de loop van morgen aanslaat. Maar leuk is het niet. Voor Fleur zelf zeker niet en voor de rest van de familie ook niet. Want ook Saar, Fien en ik willen graag met moeder en Bas de hort op. Vandaag hebben we met z’n drieën van de nood toch een deugt gemaakt. Om Fleur rust te geven, zijn de meiden en ik weer naar de dierentuin geweest.
Net als maandag waren Saar en Fien onder de indruk van de apen, de olifanten en alle andere bewoners van het dierenpark. Maar de meiden worden echt enthousiast als ze zichzelf kunnen gedragen als apen. Ze gaan uit hun dak in de speeltuin. Ik houd een oogje in het zeil maar laat ze vooral maar gaan. Daar worden ze volgens mij lekker zelfstandig van. Terwijl de meiden op hun blotte voeten de klimtuigen onveilig maakten, kon ik lekker oefenen met fotograferen.
Floris Mulder 
Auwww… herinner me maar al te goed hoe dat voelt, zo’n borstontsteking. Sterkte Fleur!