Een historische dag. Onze oudste dochter is voor het eerst de piste opgegaan. Ze heeft miniski’s gekregen, een helmpje en het dikke skipak namen we zelf mee uit Nederland. Om iets voor één uur vanmiddag was het zover. Eerst, op 2400 meter hoogte, nog even de inwendige mens versterken. Volgens mij wilde Saar nog even eerst eten omdat ze het toch wel een beetje spannend vond.
Na vijftig meter glijden wilde Saar eigenlijk al een sneeuwpop maken. Na tweehonderd meter heb ik maar toegegeven. Voor zo’n klein mensje was de helling gewoon te stijl om op de glijden, zonder te vallen. We moesten wel helemaal hierboven gaan oefenen omdat er beneden echt te weinig sneeuw ligt. Al het wit is meer sneeuw dan ijs.
Oom Wils moest zich tussen de stukken grasland door bewegen om beneden in Verbier te komen. Toen we daar eenmaal waren, bleek er zo weinig sneeuw dat we met de bus (!) naar de volgende lift moesten reizen. In de afgelopen 24 jaar heb ik dat nog nooit meegemaakt. Erg vermoeiend en nog teleurstellender dan ik verwachtte.
Voordat we deze bruinige afdaling richting het kapitalistische Verbier maakten, leverde ik Saar weer af in La Tzoumaz. Om het dorp te bereiken, moest ik eerst nog een klein half uur met de 15 kilo zware meid op de arm naar beneden skiën. Want Saar wilde echt niet meer verder. En terwijl ze op de arm zat, begon het kletsen. Ze kletste werkelijk de oren van m’n hoofd over sneeuw op de bomen, skiën in het algemeen en over de peuterschool.
Maar het skiën zelf had ze wel even gezien. Al vertelde ze later aan Fleur dat ze morgen toch wel weer naar boven wil. Ik neem haar met plezier mee. Het kostte vandaag een hap uit mijn conditie, toch was het leuk. Morgen zoek ik gewoon een meer glooiende helling en dan gaat Saar maar lekker zelf glijden. Ze zal ongetwijfeld vallen, maar met vallen en opstaan leer je het.
Floris Mulder 