19 februari
Wat een begin van de vakantie. De wind gierde over de Alpen. Zo stevig dat de liften dicht bleven. Sterker nog. Fleur en ik kwamen onder aan onze eerste piste. Precies op dat moment kwam de vriendelijke liftbediende naar buiten met zijn grote schoolbord. In sneeuwwit krijt schrift stond er ‘Fremé’. Maar we konden nog iets verder naar beneden naar de volgende lift. De laagste in het dal. Het ongeluk bleek ons achtervolgen. Ook deze lift sloot voor onze ogen.
Een bus zou uitkomst bieden. Net de ski’s uitgedaan en richting de weg gelopen. Een licht geratel achter ons, deed ons omkijken. De lift begon weer te lopen!! Als enige lift in het hele gebied van Les Menuires. Ons geluk niet verder op de proef gesteld. Met de lift naar boven en een uur na ons vertrek waren we terug in ons appartement.
De meeste liften zijn vandaag dicht gebleven. De wind – een uitvloeisel van de bekende Mistral – gooide roet in het eten. Toch ging de lift waar Fleur en ik als eerste op strandde, in de loop van de dag open. Maar met al die vakantiegangers die graag willen skiën ontstond er een aanzienlijke rij. Toch hebben we ons niet laten kisten en zijn we met z’n vieren een aantal keren op en neer gegaan. Fleur voelt zich niet goed en Lyne vond het al snel genoeg. Beide meiden zijn teruggegaan naar het appartement.
Merijn en ik zijn doorgegaan. En net op het moment dat we de rij voor de ene lift echt te lang vonden worden, ging een volgende lift open. Een 6 persoonsstoeltjeslift. Een heerlijke rit naar boven. Al stormde het daar echt. Met kleine sneeuwvlokjes die zich als bijtende mieren op onze gezichten wierpen. Maar we zijn lekker een aantal keren naar boven gegaan. Heerlijk. Ondanks dat ik het een aantal jaren niet meer heb gedaan, ging het skiën prima. Mede dankzij de braces die mijn knieën beschermde. Als afzakkertje een biertje langs de piste gedronken en daarna op naar de meiden, de warmte, het eten en de rozigheid.
Floris Mulder 