Fanatiek

Fleur is vandaag een groupie. Verplicht. Ze is als juf naar het Sportfondsenbad geweest om kinderen van haar school aan te moedigen. Bij het waterpolotoernooi. Ik ben daar later met Fien en Sarah ook heen gegaan. Om gezellig mee te kijken. Fien zat lekker bij Katinka op schoot – die kleine is helemaal weg van haar gastmoeder. Ons ziet ze op zulke momenten niet staan. En wij zorgen 4 van de 7 dagen voor d’r!!! Maar ja, dat telt dus niet. Katinka was bij het toernooi om superster en dochter Melanie aan te moedigen. Saar was helemaal geobsedeerd door al die kinderen in het water. Saar en ik zijn nog gaan kijken bij de finale van de oudere groepen. Kinderen van een jaar of 9 à 10. Dat deze kinderen fanatiek zijn, kan ik begrijpen. Je wilt gewoon winnen. Waar ik echt stijl van achterover viel, waren de ouders. Een aantal fanatiekelingen gezien. Die schreeuwend in het gehorige zwembad de spelertjes van aanwijzingen voorzagen. De stemmen sloegen over en werden steeds schoorder. De teksten die uit de monden rolden als een waterval, kan ik hier maar beter niet herhalen. Maar het zou me niets verbazen als vanmiddag de kiem voor menig psycholoogbezoek gelegd is. Die kinderen lopen trauma’s op. Ik heb Saar er weggehaald. En ik heb haar nog maar eens een knuffel gegeven. Ik zal er in de toekomst staan, om haar aan te moedigen. Maar dan zonder door te slaan. Ik ben Louis van Gaal niet.